Normaal gesproken worden foto’s in de professionele drukwereld geprint met een resolutie van 300 dpi (voor thuisgebruik heeft een goede printer vaak 240 dpi). Om nu een afbeelding op ware grootte te printen met dezelfde kwaliteit als het orgineel, moet deze afbeelding gescand worden met 300 dpi. Wil men nu echter een foto 2x zo groot afdrukken met dezelfde kwaliteit als het orgineel dan zal er gescand moeten worden met 600 dpi.

Dus …. de verhouding scanresolutie/printresolutie = vergrotingsfactor

Enkele voorbeelden:

Scannen met 300 dpi en printen met 300 dpi geeft 1x vergroting

Scannen met 600 dpi en printen met 300 dpi geeft 2x vergroting

Scannen met 1200 dpi en printen met 300 dpi geeft 4x vergroting

Een 35mm negatief is klein (24×36 mm / 0,9×1,4 inch) en heeft dus meer vergroting nodig. Stel dat dit negatief gescand wordt met 3000 dpi, dan geeft dit bij printen met 300 dpi een vergroting van 10x (240×360 mm). Dit is een royaal A4 formaat (210×297 mm).

Heeft men nu een foto van 10×15 cm en die wordt gescand met 3000 dpi, dan zou die in theorie afgedrukt kunnen worden op 100x150cm met dezelfde kwaliteit als het orgineel. Echter … , zeker uit “de oude doos” foto’s laten zich niet zo goed vergroten want ze zijn reeds vergroot. De structuur van het papier vergroot nl. ook. Papier heeft een grove korrel. Een negatief daarentegen heeft een fijne structuur en is gemaakt om te vergroten. Een negatief of een digitale foto is het “orgineel” en het is vrijwel altijd beter om te vergroten vanuit het orgineel, als dit er nog is.

Het is dan ook onzinnig om een foto van 10×15 cm of 13×18 cm te scannen met 3000 dpi als je toch niet van plan bent om die 10x te vergroten.

Wil je een gescande afbeelding afdrukken dan is het verstandig om na te denken over de toepassing hiervan. Laat je zo maar scannen met de hoogst mogelijke resolutie dan heb je kans dat je een erg groot fotobestand krijgt qua megapixel en de daarbij behorende megabyte.